โดยปกติแล้วสกรูตัวหนอนจะใช้โดยไม่มีน็อต (ซึ่งแยกจากสลักเกลียว) โดยจะต้องขันสกรูแทนในรูเกลียวที่เจาะในวัตถุเพียงชิ้นเดียวจากสองชิ้นที่จะยึด สกรูตัวหนอนมักจะไม่มีหัวและมีเกลียวตลอดความยาว เพื่อที่จะได้เข้าไปอยู่ในรูนั้นจนหมด ในกรณีนี้อาจเรียกว่าสกรูด้วงหรือสกรูตาบอด
สกรูตัวหนอนไม่ใช่วิธีที่ดีที่สุดในการต้านทานแรงบิดของเพลาขับเคลื่อนเสมอไป เพื่อลดโอกาสการลื่นไถลและเพิ่มความสามารถในการรับน้ำหนัก อาจมีการบดหรือกราวด์ตัวหน่วง (มักเรียกว่า 'แบน') ไว้ที่ส่วนของเพลาที่จุดสัมผัสของสกรูตัวหนอน อย่างไรก็ตาม ตัวกักจะต้องอยู่ในแนวเดียวกันกับรูเกลียวก่อนที่จะทำการยึด ผู้ปฏิบัติงานมักจะรู้สึกได้ว่าสกรูดันแผ่นเรียบให้อยู่ในแนวสุดท้ายขณะหมุนครึ่งหรือสี่รอบสุดท้ายเพื่อขันสกรูให้แน่น สกรูตัวหนอนสามารถยึดกับการใช้งานที่มีแรงบิดสูงได้สำเร็จหากรายละเอียดถูกต้อง
เพื่ออายุการใช้งานที่ยาวนานขึ้น สกรูตัวหนอนมักทำจากโลหะผสมเหล็กและชุบแข็งตัวเรือน สกรูตัวหนอนที่แข็งตัวมักจะทิ้งการเสียรูปพลาสติกในรูปของเครื่องหมายวงกลมหรือครึ่งวงกลมในเพลาที่สกรูยึดไว้ สิ่งนี้มีทั้งข้อดีและข้อเสีย ในด้านของมืออาชีพ การเสียรูปดังกล่าวจะเพิ่มพลังการยึดเกาะ (ความต้านทานแรงบิด) ของข้อต่อ เนื่องจากสกรูจะ 'สร้างตัวกันเอง' ในระดับที่เล็กแต่มีประสิทธิภาพ ในด้านข้อเสีย หากมุ่งหวังที่จะให้พื้นผิวที่ทาอยู่ปราศจากตำหนิ เราจะต้องดำเนินการเพื่อป้องกันการเกิดรอยวงกลม ในการใช้งานสกรูส่วนใหญ่ ข้อพิจารณานี้ไม่เกี่ยวข้อง ข้อเสียอีกประการหนึ่งก็คือ การเสียรูปแบบพลาสติกนี้อาจทำให้เกิดจุดสูงที่สอดคล้องกันในเพลาที่อยู่รอบๆ เครื่องหมายวงกลม ซึ่งอาจส่งผลให้เกิดปัญหาในระหว่างการถอดประกอบหากตลับลูกปืนหรือชิ้นส่วนอื่นๆ ที่มีความทนทานสูงจำเป็นต้องเลื่อนผ่านบริเวณนี้
